១. ព្រមទទួលការពិតពីជំងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ១

នៅពេលធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យឃើញថាកូនយើងមានជំងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ១ ពិតណាស់ប៉ាម៉ាក់អាចនឹងមានអារម្មណ៍ប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្តខ្លាំង ហើយនិងត្រូវចាប់ផ្ដើមតស៊ូខ្លាំងជាមួយកូនយើងក្នុងជីវិត។ ពេលដឹងថាកូនមានជំងឺនេះ យើងក៏ដឹងពីផលវិបាកដ៏ធ្ងន់ធ្ងររបស់ជំងឺចំពោះគុណភាពជីវិត អាយុជីវិត និងទម្លាប់ប្រចាំថ្ងៃរបស់កូនៗដែរ។ បន្តិចម្ដងៗប៉ាម៉ាក់នឹងចាប់អារម្មណ៍ដឹងថាជំងឺនេះមួយនេះបានផ្ដល់វិបាកអ្វីខ្លះដល់ក្រុមគ្រួសារ។
ការគ្រប់គ្រងស្ថានភាពជំងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ១ គឺតម្រូវឱ្យកូនយើងផ្លាស់ប្តូរទម្លាប់ ដោយត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងរបបអាហារ និងរបៀបរស់នៅ។ ការណ៍នេះពិតជាពិបាកបន្តិចហើយនៅពេលដឹងថាកូនយើងចាំបាច់ត្រូវគ្រប់គ្រងស្ថានភាពជំងឺពេញមួយជីវិត។ នេះជារឿងធម្មតាទេសម្រាប់ប៉ាម៉ាក់ ក៏ដូចជាកូន ដែលមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ និងសោកសៅនៅដំណាក់កាលនេះ។ ប៉ាម៉ាក់ជាច្រើនក៏មានអារម្មណ៍ថាមានកំហុសចំពោះជំងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ១ របស់កូនៗ ហើយក៏មានអ្នកខ្លះឆ្ងល់ថាតើពួកគេអាចការពារជំងឺនេះបានដោយរបៀបណា។
ប៉ាម៉ាក់មួយចំនួន អាចមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនមិនដឹងត្រូវធ្វើម៉េចខ្លះ ដើម្បីជួយកូនក្នុងការថែទាំ និងគ្រប់គ្រងជំងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ១នេះ ណាមួយត្រូវប្រើប្រាស់អាំងស៊ុយលីន ណាមួយត្រូវមានផែនការអាហារទៀត។ ការបារម្ភនេះជារឿងធម្មតាទេ ព្រោះយើងព្រួយបារម្ភអំពីបញ្ហាជំងឺទឹកនោមផ្អែមនេះ និងការដែលអាចទទួលបានជំនួយខាងវេជ្ជសាស្ត្រ។
អារម្មណ៍ទាំងអស់នេះត្រូវបានចែករំលែកក្នុងចំណោមឪពុកម្តាយទាំងអស់ដែលកូនមានជំងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ១ ហើយវាជារឿងធម្មតាទេដែលមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់បែបនេះ ប៉ុន្តែកុំភ្លេចថាយើងមិននៅម្នាក់ឯងទេ។ យើងតែងតែអាចស្វែងរកការគាំទ្រ និងជំនួយពីគ្រូពេទ្យដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកូនៗ សាច់ញាតិ និងក្រុមគ្រួសារយើងបាន។

២. វិធីដោះស្រាយចំពោះបញ្ហាផ្លូវចិត្ត

ប៉ាម៉ាក់ជាច្រើនជួបប្រទះភាពតានតឹងខាងផ្លូវអារម្មណ៍ និងផ្លូវចិត្តបន្ទាប់ពីដឹងថាកូនមានជំងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ១។ ប្រសិនបើគ្នាយើងមានបញ្ហាស្រដៀងគ្នានេះត្រូវដឹងថាយើងមិននៅម្នាក់ឯងទេ។ ក្នុងដំណាក់កាលនេះ ប៉ាម៉ាក់អាចនឹងមានទុក្ខលំបាកទ្វេដងទុក្ខសោក និងព្រួយបារម្ភដោយសារកូនមានជំងឺនេះ និងមួយទៀតទុក្ខសោក ព្រួយបារម្ភដល់កូន និងអាការៈជំងឺកូន។
ជំហានដំបូងដើម្បីគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍របស់យើងបាន គឺយើងត្រូវរៀនសូត្រពីជំងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ១។ កម្មវិធី Hello Type 1 នឹងផ្ដល់ឲ្យប៉ាម៉ាក់ នូវព័ត៌មានគន្លឹះ ដែល អាចយល់ពីជំងឺ និងវិធីដែលល្អបំផុតក្នុងការគ្រប់គ្រងជំងឺ។ ប៉ុន្តែប៉ាម៉ាក់ក៏នៅតែទទួលបានចម្លើយពីក្រុមគ្រូពេទ្យបានដូចគ្នា។ ការរៀនពីជំងឺ និងការគ្រប់គ្រងជំងឺ អមជាមួយនឹងជំនួយពីអ្នកជំនាញ នោះយើងនឹងអាចទទួលបានអារម្មណ៍ថាអាចគ្រប់គ្រងជំងឺនេះបាន និងយល់ពីវាបានកាន់តែច្រើន។ ការរៀននេះនឹងជួយយើងឲ្យអាចផ្ដល់ជំនួយ និងការគាំទ្រដល់កូនយើងបាន។ ក្រៅពីនេះយើងអាចជួយឲ្យកូនមានការព្យាយាមកាន់តែខ្លាំង និងជួយឲ្យកូនយល់ពីជំងឺ និងអាចគ្រប់គ្រងជំងឺជាប្រចាំថ្ងៃបាន ហើយអាចជួយគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍កូនបានទៀតផង។
សូមកុំភ្លេចថា យើងអាចស្វែងរកជំនួយពីសាច់ញាតិបានដូចគ្នា។ សមាជិកគ្រួសារ ដូចជាជីដូនជីតា អ៊ំ ពូ មីង ក៏អាចព្រួយបារម្ភពីសុខភាពកូនរបស់យើងដូចគ្នា។ សូមព្យាយាមនិយាយប្រាប់រឿងទាំងអស់ស្ដីពីអារម្មណ៍យើងទៅសមាជិកគ្រួសារ។

៣. តើប៉ាម៉ាក់ត្រូវជួយកូនដោយរបៀបម៉េច?

ដើម្បីជួយកូនបាន យើងត្រូវយល់ពីស្ថានភាពផ្លូវអារម្មណ៍ និងផ្លូវចិត្តរបស់កូនជាមុនសិន ហើយត្រូវមានភាពក្លាហានក្នុងនាមជាឪពុកម្ដាយដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាដល់កូន។
យើងត្រូវទទួលដឹងអារម្មណ៍របស់កូន ដោយតាមដានកូនជាប្រចាំ។ នេះជារឿងចាំបាច់ក្នុងការចង់ដឹង ចង់ឃើញ និងស្វែងយល់ពីទុក្ខលំបាកដែលកូនអាចជួបប្រទះ។ យើងក៏ត្រូវព្យាយាមស្តាប់អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលកូននិយាយ មុនពេលយើងបញ្ចេញអារម្មណ៍ផ្ទាល់ខ្លួន។
ក្រៅពីនេះ រឹតតែសំខាន់ទៅទៀត គឺយើងត្រូវព្យាយាមធ្វើឲ្យមានតុល្យភាពរវាងការបារម្ភចំពោះកូន និងការថែទាំកូន។ យើងត្រូវចេះតាមដាន សួរនាំកូនពីបញ្ហាសុខភាព ហើយក៏ត្រូវចេះលើកទឹកចិត្តកូនឲ្យចេះតស៊ូជាមួយជំងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ១នេះ ព្រោះថាការកើតជំងឺនេះ មិនមែនមានន័យថាជីវិតរបស់យើងត្រូវចប់នោះទេ។
យើងអាចស្តាប់គំនិត និងការខកចិត្តរបស់កូន ហើយក៏ត្រូវព្យាយាមឆ្លើយតបទៅកូន និងព្យាយាមណែនាំកូនថាទម្លាប់ថ្មីៗ រស់នៅជាមួយជំងឺទឹកនោមផ្អែប្រភេទ១នេះ គឺនឹងជួយឲ្យកូនយើងមានជីវិតធម្មតា អាចទៅរៀន អាចចូលមហាវិទ្យាល័យ និងអាចជោគជ័យក្នុងជីវិតដូចគេដូចឯងដែរ។
រឿងសំខាន់មួយទៀត គឺយើងត្រូវបង្រៀនកូនឲ្យមានឯករាជ្យម្ចាស់ការលើខ្លួនឯង។ នេះអាចជាការពិបាក ជាពិសេសនៅដំណាក់កាលដំបូង ដើម្បីជំរុញឲ្យកូនទម្លាប់ទៅនឹងការរស់នៅ និងគ្រប់គ្រងជំងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ១។ ជាមួយនឹងការលើកទឹកចិត្ត និងការគាំទ្រកូន យើងត្រូវរៀនពីរបៀបទទួលយកការទទួលខុសត្រូវមួយចំនួនសម្រាប់ការគ្រប់គ្រងជំងឺទឹកនោមផ្អែមរបស់កូនដូចជាថ្នាំ ឬការធ្វើផែនការអាហារជាដើម។ ការធ្វើបែបនេះនឹងមានឥទ្ធិពលវិជ្ជមានដល់កូន និងក៏ជួយពង្រឹងទំនុកចិត្តកូនកាន់តែខ្លាំង។

៤. ការចូលរួមពីគ្រួសារ

នៅពេលកូនមានជំងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ១ វានឹងប៉ះពាល់ដល់គ្រួសារទាំងមូល។ ប្រសិនបើយើងមានកូនដទៃទៀតដែលមិនមានជំងឺរ៉ាំរ៉ៃ យើងអាចកត់សម្គាល់ថាពួកគេអាចតូចចិត្តនឹងការយកចិត្តទុកដាក់ជាពិសេសដែលចំពោះកូនដែលមានជំងឺទទួលបាន។ សូមចងចាំផងដែរថាប៉ាម៉ាក់ត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ និងបង្ហាញការស្រលាញ់ដល់កូនៗគ្រប់គ្នា ដើម្បីចៀសវាងភាពតានតឹងណាមួយនៅក្នុងគ្រួសារ។ យើងអាចនាំកូនៗដែលមិនកើតជំងឺឲ្យចូលរួមជាមួយជាមួយយើង រៀនសូត្រពីជំងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ១ ហើយក៏ត្រូវសុំឱ្យកូនៗជួយគ្នាទៅវិញទៅមក។ ទាំងនេះ យើងគួរតែខិតខំប្រឹងប្រែងជាមួយក្រុមគ្រួសារទាំងមូល។
ការប្រាស្រ័យទាក់ទងល្អរវាងឪពុកម្តាយនិងកូន អមនិងការគាំទ្រវិជ្ជមាននឹងបង្ហាញពីការប្រសើរឡើងយ៉ាងពិតប្រាកដក្នុងការគ្រប់គ្រងជំងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ១។ កូនរបស់យើងអាចរស់នៅបានយូរ មានសុភមង្គល និងពេញលេញដូចក្មេងដទៃទៀតដែរ។

Disclaimer: